Brazilië

Inheemse mensen voor het eerst geteeld op dit gebied, aankomen meer dan 8.000 jaar geleden door het oversteken van de Bering landbrug naar Alaska en vervolgens verspreiden in Noord-en Midden-Amerika. Op een gegeven moment waren er maar liefst 2.000 naties en stammen zeven miljoen mensen. De inheemse van Brazilië waren meestal semi-nomadische stammen die leefden van jagen, vissen, het verzamelen, en migrerende landbouw.

De Portugezen kwamen in 1500 met Pedro Cabral leidt de kolonisatie. De Portugese werden voor het eerst geïnteresseerd in de Amazone brazielhout (waarvoor het land werd genoemd). De Europeanen hadden weinig respect voor de inheemse bevolking en de machtsstrijd tussen de stammen en met de Europese bevolking, plus-en vaatziekten, gedecimeerd de inheemse bevolking. Vandaag, minder dan 200.000 van de inheemse bevolking van Brazilië te overleven met slechts een paar stammen in afgelegen hoeken van het Amazone regenwoud.

Het grondgebied was slechts losjes bewaakt tijdens de eerste en er waren verschillende invasies door andere Europese bevoegdheden. Dit veranderde in de 17e eeuw als de productie van suikerriet ontwikkeld. Gekweekt in heet plantage engenhos langs de noordoostelijke kust van het land, de Portugese aanvankelijk geprobeerd met behulp van de inheemse als slaven. Deze praktijk was niet succesvol en zo begon de invoer van zwarte slaven uit Afrika. Deze vermenging van rassen en culturele, waaronder de Europese vaak trouwen met zowel de indianen en de Afrikaanse slaven, hebben geleid tot de unieke variatie in de Braziliaanse cultuur.

In 1808, het Portugese hof vluchtte Napoleon invasie en vestigden hun regering in hun kolonie van Brazilië, in Rio de Janeiro. Het was vanuit hier dat de Portugese koning, João VI, zijn rijk regeerde 13 jaar. Kwesties in Portugal uiteindelijk riep de kroon terug en de oudste zoon van de koning, Pedro, bleef in Brazilië. Pedro was een pleitbezorger voor de afscheiding van Brazilië van Portugal, maar werd uiteindelijk verwijderd in 1831. vijf jaar oude zoon Pedro Pedro II, werd overgelaten aan hem opvolgen, die hij uiteindelijk deed in 1840. Tijdens de regel Pedro II, leidde hij de afschaffing van de slavernij in 1888 met zijn dochter, prinses Isabel, de ondertekening van de Aurea wet.

Pedro II werd verdrongen door een Republikein militaire staatsgreep. Productie van koffie was geworden van de dominante industrie in de 19e eeuw en bracht in ongeveer een miljoen Europese immigranten, het gezicht van Brazilië. Moe van de regel van de keizer, rijke koffie zakenlieden steunde de staatsgreep die het einde van de keizerlijke geschiedenis van Brazilië. De staatsgreep werd geleid door generaal Deodoro da Fonseca, die werd het land de eerste de facto president. Van 1889 tot 1930, was de regering een constitutionele democratie. Deze periode, die bekend staat als de "Old Republic", eindigde in 1930 met een nieuwe militaire coup die geplaatst Getúlio Vargas, een burger, in het voorzitterschap.

Een instabiele tijd van de militaire en egotictical regeringsleiders en een kwetsbare economie, Getúlio Dorneles Vargas eigenlijk regeerde als dictator (1930-1934), congressionally verkozen tot president (1934-1937), dictator (1937-1945), senator (1946-1951) en de eerste democratisch gekozen president (1951-1954). Fernando Collor de Mello was de eerste gekozen president die door populaire stem na het militaire regime in december 1989. Collor werd uiteindelijk afgezet, maar democratische verkiezingen voortgezet.

Brazilië worstelt nu met een zeer ongelijke verdeling van rijkdom. Door de jaren 1990, een van de vier Brazilianen bleven om te overleven met minder dan een dollar per dag. Deze sociale en economische vraagstukken leidde in 2002 verkiezing van Luiz Inácio Lula da Silva, de eerste arbeidersklasse president. Hij heeft gewerkt aan verhoging van het minimumloon, op sociale voorzieningen gekort pensioen voor ambtenaren, en programma vast te stellen de Fome Zero (Zero Hunger). Sinds 2005, Lula's regering is omgegaan met beschuldigingen van corruptie misbruik van gezag. Ondanks dit, Lula werd herkozen president in de algemene verkiezingen van oktober 2006.

Een teken van de ontwikkeling van Brazilië is de succesvolle bod te hosten in 2016 de Olympische Zomerspelen.

Sao Paulo

Op 20 januari 1532 Martin Afonso de Sousa stichtte de eerste stad in Brazilië, São Vicente, aan de kust van wat nu de staat Sao Paulo, met het oog op de Portugese hegemonie te verzekeren in de regio. style = "color: red"> Suikerriet was de eerste economische activiteit, maar de productie niet kon concurreren met de meer gunstige voorwaarden naar het noordoosten.

Op 25 januari 1554 jezuïeten, wiens missie het was om te zetten de inheemse bevolking tot het christendom, liep de Serra do Mar en stichtte een college, die later zou uitgroeien tot de stad São Paulo. Na de jezuïeten kwamen de Bandeirantes, die slaaf van de lokale Indiaanse bevolking en zet ze aan het werk op de suikerriet plantages. De Bandeirantes zou later ontdek de tot dan toe onbekende regio's van West-Brazilië, op zoek naar goud. De aanwezigheid van de jezuïeten markeerde de regio op vele manieren - inderdaad geen andere staat in Brazilië zo veel steden en rivieren vernoemd naar heiligen. De Jezuïeten de enige middelen die de toegang tot onderwijs voor de gewone mensen (indianen en niet-indianen) tijdens de koloniale tijd. De Bandeirantes en hun bedrijven hadden geen ambtelijke ondersteuning, maar de isolatie van de stad São Paulo op dat moment gaf hen een grotere vrijheid dan de Portugese beheerders. Deze twee groepen werden daarom van fundamenteel belang bij het vormgeven van begin van de koloniale maatschappij, en de weg vrijgemaakt voor de later de welvaart van São Paulo.

Tegen het einde van de 17de eeuw de handel in Afrikaanse slaven waren geworden gevestigde en veroorzaakt de Bandeirantes de overstap te maken van hun prospectie goud. Geen goud werd gevonden in de regio van Sao Paulo echter, en de noodzaak om de productie en handel van goud leidde tot Rio de Janeiro steeds het administratieve centrum van Brazilië en Sao Paulo verliest veel van haar vroegere onafhankelijkheid van de controle. Door het begin van de 19e eeuw is het avontuurlijke Bandeirantes gaven manier om het rietsuiker boeren en producenten van suiker. In tegenstelling tot het noordoosten, waar een bijna feodale maatschappij bestond, in Sao Paulo de welvaart van de boeren werd vergezeld door stedelijke vooruitgang. Binnenkort het riet boeren realiseerde het veel beter marktpotentieel van de koffie cultuur, en door het midden van de 19e eeuw São Paulo was de grootste producent van koffie in Brazilië.

In 1888 werd de slavernij uiteindelijk afgeschaft in Brazilië. Bewust van zijn onvermijdelijkheid van de São Paulo koffieboeren was aanbestedende Italiaanse migrerende werknemers sinds 1870. Inderdaad São Paulo's evolutie werd gekenmerkt door de grote toestroom van vele verschillende allochtone groepen in de tweede helft van de 19e eeuw. Sao Paulo ingeroepen veel minder op een slave personeelsbestand dan andere regio's van Brazilië echter, dus de afschaffing van de slavernij - de Gouden wet - had minder effect dan in andere gebieden, en zelfs vandaag de invloed van de zwarte cultuur is hier veel zwakker dan elders in het land.

style = "color: red"> Brazilië werd een republiek in 1889. eerste twee Braziliaanse presidenten waren militaire commandanten. Na deze presidenten werden gestemd in het kantoor. Van 1902 tot 1930, een periode die bekend staat als de Republica Velha (Old Republic), was er een machtsdeling overheid tussen de Staten van Sao Paulo en Minas Gerais. Tijdens de Old Republic, Sao Paulo geconsolideerde haar economische suprematie. In 1930 had ongeveer 2,5 miljoen immigranten opgenomen São Paulo (meer dan de helft van het totale aantal immigranten naar Brazilië), de meeste van hen met ambachten geleerd in hun eigen landen. De geleidelijke industrialisatie van Brazilië werd ook gevoeld in Sao Paulo: de koffie baronnen en ondernemers (vaak immigranten met gespecialiseerde vaardigheden) gestart investeren in kleine fabriekjes in de eerste decennia van de 20e eeuw om goederen te leveren voor deze groeiende interne markt. De Eerste Wereldoorlog creëerde een nog grotere vraag naar geproduceerde goederen in Brazilië en grondstoffen.

Ondanks deze industriële groei van de economie nog steeds sterk afhankelijk zijn van koffie, en de grote beurscrash van 1929 kwam als een grote klap voor de economie van Sao Paulo. De economische crisis die politieke veranderingen: de Revolutie van 1930 verzwakte de politieke invloed van São Paulo. Na de gedeeltelijke instorting van de handel in koffie, boeren en de regering zag voor agrarische alternatieven. Ondertussen immigratie voortgezet, dit keer met een overwicht van de Japanse migranten. De meeste Japanners gingen aan het werk in de agrarische sectoren en toegepast hun ervaring aan de voorbereiding van de bodem en het experimenteren met nieuwe producten.

Getulio Vargas, president tijdens de Tweede Wereldoorlog periode, onderhouden een style = "color: red"> nationalistische beleid gericht op het creëren van de zware industrie en de vervanging van de invoer. In 1950, de industriële productie goed voor 80% van de economie van São Paulo. De basisindustrieën (staal, olie raffinaderijen), de grote consumentenmarkt en de opgeleide beroepsbevolking bleef aantrekken van buitenlandse investeringen en buitenlandse autofabrikanten zetten winkel in de regio. Factoren, zoals het chaotische verkeer, de groei van de markten in andere steden, de kosten van grond, en de sterkte van de vakbonden, vele nieuwe bedrijven geduwd om het binnenland van Brazilië tijdens de jaren 1980.

Na de toestroom van buitenlandse immigranten die eeuw kenmerkte de eerste decennia van de 20e, de interne immigratie werd later een belangrijk fenomeen. Inderdaad veel van de hemel Sao Paulo-schrapers werden gebouwd door de Nordestinos (migrerende werknemers vormen de Noord-Oost-Braziliaanse staten).

Vandaag São Paulo blijft de meest welvarende en multiculturele staat van

Diensten Aanbevolen