Polityka w Wielkiej Brytanii

Polityka Anglii jest powiązana z polityką większego obszaru Wielkiej Brytanii, ale jako najbardziej zaludniony naród, największy obszar i największy PKB, Anglicy są dobrze reprezentowani w brytyjskiej polityce. Rząd Jej Królewskiej Mości jest rząd centralny Zjednoczonego Królestwa Wielkiej Brytanii i Irlandii Północnej. Przed Unią, w 1707 r., Anglia była rządzona przez monarchę i parlament Anglii. Od czasu Unii Anglia nie ma własnego rządu. Separacja między różne narody są zdefiniowane w ustawie Bills of Exchange z 1882 r., a ustawa o spółkach z 1985 r. definiująca Wielką Brytanię jako jeden stan.

Głową państwa Anglii jest obecnie monarcha Wielkiej Brytanii Królowa Elżbieta II . Elżbieta rządzi od 1952 roku, a swój Diamentowy Jubileusz będzie obchodził w czerwcu 2012 roku, z okazji 60-lecia zasiadania na tronie. Zgodnie z konstytucją brytyjską władza wykonawcza należy do monarchy; ale obecnie ta władza jest wykonywana tylko przez lub za radą Premiera i Gabinetu.

Premier i pozostali najwyżsi rangą ministrowie należą do najwyższych organów decyzyjnych komitet, zwany Gabinetem. Chociaż władza teoretycznie należy do monarchy, rzeczywista władza należy do członków gabinetu, którzy doradzają mu jako członkowie Tajnej Rady oraz poprzez zdolność do sprawowania władzy bezpośrednio jako przywódcy Departamenty rządowe.

Premier wybiera pozostałych ministrów.

Parlament

Parlament Zjednoczonego Królestwa Wielkiej Brytanii i Irlandii Północnej jest najwyższym organem ustawodawczym Wielkiej Brytanii. Zlokalizowany w Westminster w Londynie Parlament sprawuje najwyższą władzę nad wszystkimi innymi organami politycznymi w Wielkiej Brytanii. Parlament brytyjski wynalazł system Westminster, demokrację parlamentarną, która do dziś pozostaje najpowszechniej stosowanym systemem polityki w świat.

Parlament jest dwuizbowy

• Izba Lordów - Górny dom. Obejmuje dwa różne typy członków: Lords Spiritual (starsi biskupi Kościoła Anglii) i Lords Temporal (członkowie Parostwa), których członkowie nie są wybierani przez ogół ludności, ale są mianowani przez Suwerena za radą premiera.
• Izba Gmin - Izba niższa. Członkowie są wybierani demokratycznie co pięć lat. Królowa jest trzecim składnikiem władzy ustawodawczej, choć jej rola jest w dużej mierze ceremonialna.

Obie izby spotykają się w oddzielnych komnatach w Pałacu Westminsterskim (powszechnie znanym jako Houses of Parliament). Wszyscy ministrowie rządu, w tym premier, są członkami Izby Gmin lub rzadziej Izby Gmin Lordowie, a tym samym odpowiadają przed odpowiednimi gałęziami ustawodawcy.

Prawo i Magna Carta

Prawo angielskie to system prawny Anglii i Walii. Opiera się na prawie zwyczajowym i był eksportowany do krajów Wspólnoty Narodów. Ten oznacza, że sędziowie zasiadają w sądach orzekając w sprawach, kierując się swoim zdrowym rozsądkiem i znajomością precedensu prawnego ( stare decisis ) do przedstawianych im faktów. Orzeczenia Sądu Najwyższego Zjednoczonego Królestwa są wiążące dla każdego innego sądu.

Anglia i Walia są krajami członkowskimi Wielkiej Brytanii, która jest członkiem Unii Europejskiej. Stąd prawo UE jest częścią prawa angielskiego. Unia Europejska składa się głównie z krajów posługujących się prawem cywilnym, a więc system prawa cywilnego jest również w Anglii w tej formie.

Najstarszym obecnie obowiązującym prawem pisanym jest ustawa o niebezpieczeństwie, część Statutu Marlborough z 1267 roku. Trzy sekcje Magna Carta, podpisane pierwotnie w 1215 roku, są punktem zwrotnym w rozwoju prawa angielskiego. Zwana także Magna Carta Libertatum , ta angielska karta pozostaje w księgach statutowych Anglii i Walii.

Imprezy

Na początku XX wieku angielską scenę polityczną tworzyli wigowie i torysi.

• Wigowie - wiodące dynastie arystokratyczne oddane sukcesji protestanckiej. Otrzymał wsparcie od wschodzących interesów przemysłowych i bogatych kupców. Przekształcił się w Partię Liberalną (która później połączyła się, tworząc Liberalną Demokraci).
• Torysi - Związani z ziemianami, Kościołem Anglii i Kościołem Szkocji. Przekształcił się w Partię Konserwatywną.

Bardziej luźne sojusze niż partie polityczne, takie jak dzisiaj, grupy były korzeniem nowoczesnych partii.

Komisja Wyborcza wymienia dane partii.

Główne partie polityczne w dzisiejszych czasach

• Partia Konserwatywna - partia centroprawicowa. Trzy ogólne kategorie: Thatcherite lub Conservative Way Forward, One Nation Conservatives i Cornerstone Group.
• Liberalni Demokraci - Radykalni centryści i społecznie postępowi. Libdemowie popierają większą integrację europejską.
• Praca Partia - centrolewicowa, historycznie powiązana ze związkami zawodowymi.
• Demokratyczna Partia Unionistów - Hardline Unionist Party w Irlandii Północnej.
• target="_blank">Szkocka Partia Narodowa - partia centrolewicowa opowiadająca się za niepodległością Szkocji.
• Plaid Cymru - partia centrolewicowa opowiadająca się za niepodległością Walii.
• Socjaldemokratyczna Partia Pracy - centrolewicowa irlandzka partia nacjonalistyczna.
• Alliance Party of Northern Ireland - Partia liberalna w Północnej Irlandia, której celem jest przełamanie podziałów sekciarskich między katolikami i protestantami.
• Partia Zielonych Anglii i Walii - Generalnie Socjaldemokratyczna Partia Ekologów.
• Partia Niepodległości Wielkiej Brytanii - eurosceptyczna, libertariańska konserwatywna i populistyczna partia opowiadająca się za wystąpieniem z Unii Europejskiej.
• brytyjski Partia Narodowa - skrajna prawica przeciw imigracji.

System wyborczy: pierwszy za postem

System wyborczy w Wielkiej Brytanii to „ First Past the Post ”. W skrócie FPTP lub FPP, system ten działa przez wybory wygrane przez kandydata (kandydatów) z największą liczbą głosów. Zwycięski kandydat nie musi otrzymać bezwzględnej większości wszystkich oddanych głosów. Ten system wyborczy stawia małe partie w niekorzystnej sytuacji w skali całej Wielkiej Brytanii. Pozwala na imprezy z koncentracja zwolenników w krajach składowych ma się rozwijać (w 2011 r. odbyło się referendum forsowane przez Libdems w celu podjęcia decyzji, czy należy zmienić ten system na głosowanie alternatywne - AV, co pozwala wyborcy na oddanie drugiego preferencje; propozycja została odrzucona).

Polityka w Anglii w ostatniej dekadzie

Wybory powszechne odbyły się 6 maja 2010 r., w których Liberalni Demokraci uzyskali mniej mandatów niż w poprzednich wyborach, a konserwatyści zakończyli największa partia, mająca 306 mandatów, ale za mało, by zdobyć większość. Ostatecznie Liberalni Demokraci i Konserwatyści zgodzili się na utworzenie rządu koalicyjnego pod przewodnictwem Camerona, który został premierem 11 maja.

W grudniu 2011 Cameron stworzył kontrowersji, gdy zawetował zmiany w Traktacie Lizbońskim (wynegocjowane na szczycie UE), które miały zwiększyć integrację gospodarczą między krajami UE. Jego decyzja nadwerężyła partnerstwo koalicji konserwatystów z Liberalnymi Demokratami i skrytykowany przez wicepremiera Clegga.

18 września 2014 r. w Szkocji odbyło się referendum w sprawie niepodległości. W dniu wyborów około 85% zarejestrowanych wyborców poszło do urn i pokonało referendum, przy czym około 55% głosowało „nie” i około 45% głosuje „tak”.

W 2015 r. w Wielkiej Brytanii odbyły się nowe wybory, w których Cameron i konserwatyści zaskoczyli ankieterów, zdobywając 331 mandatów (o 24 więcej niż w 2010 r.), co wystarczyło na utworzenie większościowego rządu bez udziału Liberalnych Demokratów. Partia Libdems upada, a jej reprezentacja spada z 57 do 8, co powoduje rezygnację Clegga.

Po zwycięstwie, podczas gdy Brexit cieszy się dużą popularnością we własnej partii, Cameron zapowiedział zorganizowanie referendum 23 czerwca 2016 r. i że będzie prowadzić kampanię na rzecz pozostania w UE. Kampanię wyjścia z UE poprowadził były burmistrz Londynu Boris Johnson (obecny premier).

Brexit i Theresa May

W dniu imprezy 52% wyborców opowiedziało się za opuszczeniem UE, stając się pierwszym krajem, który opuścił członkostwo. W konsekwencji Cameron ogłosił zamiar rezygnacji z funkcji premiera. Partia Konserwatywna nazwała Theresę May nową przywódczynią partii „z natychmiastowym efekt."

W połowie kwietnia 2017 r. maj wezwał do nagłych wyborów parlamentarnych zaplanowanych na 8 czerwca. Podczas wyborów wyborcy przynieśli konserwatystom poważną porażkę, a Theresa May obserwowała większość ustawodawczą swojej partii zniknie, podczas gdy Partia Pracy zyskała 29 mandatów, aby w sumie przekroczyć 260 mandatów.

Prezydencja maja skupiła się na planie wyjścia z UE. Po kilku nieudanych próbach zebrania wystarczającego poparcia od konserwatystów dla jej planu wyjścia, May weszła dyskusje z liderami Partii Pracy na temat możliwego kompromisu, ale i one okazały się bezowocne. Po przemyślanej decyzji 24 maja ogłosiła, że ustąpi ze stanowiska lidera Partii Konserwatywnej.

Boris Johnson

24 lipca Boris Johnson zastąpił May na stanowisku premiera po serii głosów parlamentarnej Partii Konserwatywnej. Chociaż formalne wystąpienie Wielkiej Brytanii z UE zostało zakończone (a Wielka Brytania oficjalnie opuściła UE 1 lutego 2020 r.), ostatnie szczegóły w sprawie nowej umowy handlowej między Wielką Brytanią a UE nie zostały jeszcze uzgodnione, a umowa została podpisana dopiero 24 grudnia, 6 dni przed terminem 31 grudnia 2020 r.

Ustrój polityczny w Londynie

Londyn jest w centrum Wielkiej Brytanii i polityka angielska. Parlament Zjednoczonego Królestwa znajduje się w Londynie, podobnie jak jego służba cywilna, skarbiec HM i większość oficjalnych rezydencji monarchii.

ten target="_blank">Burmistrz Londynu jest wybierany przez mieszkańców Londynu. Nie należy tego mylić z burmistrzem miasta Londyn, którego główną rolą jest bycie ambasadorem wszystkich brytyjskich usług finansowych i profesjonalnych.

Administracja Londynu była wcześniej nazywana Greater London Council. GLC został zdemontowany przez Margaret Thatcher. Jeszcze w 2000 r Ogólnolondyński rząd został przywrócony wraz z utworzeniem Greater London Authority (GLA), znanego potocznie jako City Hall, przez rząd Tony'ego Blaira. Nowa City Hall (London House) to charakterystyczny budynek nad Tamizą (w kształcie szklanej kuli obok Tower Bridge na południowym brzegu) i siedziba GLA. Ta nowa władza składała się z bezpośrednio wybranego burmistrza i londyńskiego zgromadzenia. Londyn był również uznawany za jeden z dziewięciu regionów Anglii.

Ken Livingstone (Partia Pracy) został wybrany w 2000 roku i piastował tę funkcję aż do jego sukcesji przez Borisa Johnsona (Partia Konserwatywna) w 2008 roku. Obecnie urząd sprawuje Sadiq Khan (Partia Pracy). Partii), który został ponownie wybrany na drugą kadencję 6 maja 2021 r.

Usługi Partnerskie