Politiek in het Verenigd Koninkrijk

De Engelse politiek is verbonden met die van het grotere gebied van het VK, maar als de meest bevolkte natie, het grootste gebied en het grootste BBP, zijn Engelsen het goed vertegenwoordigd in de Britse politiek. De regering van Hare Majesteit is de centrale regering van het Verenigd Koninkrijk van Groot-Brittannië en Noord-Ierland. Voorafgaand aan de Unie, in 1707, werd Engeland geregeerd door een monarch en het parlement van Engeland. Sinds de Unie heeft Engeland geen eigen regering meer. De scheiding tussen de verschillende naties zijn gedefinieerd in de Bills of Exchange Act 1882, waarbij de Companies Act van 1985 definieert dat Groot-Brittannië één staat is.

Het staatshoofd van Engeland is momenteel de monarch van het Verenigd Koninkrijk Koningin Elizabeth II . Elizabeth regeert sinds 1952 en viert in juni 2012 haar diamanten jubileum, waarmee ze 60 jaar op de troon zit. Volgens de Britse grondwet uitvoerende macht ligt bij de vorst; maar momenteel wordt deze bevoegdheid alleen uitgeoefend door of op advies van de minister-president en het kabinet.

De premier en de andere hoogste ministers behoren tot de hoogste besluitvorming commissie, het kabinet genoemd. Hoewel de macht theoretisch bij de vorst ligt, ligt de echte macht bij de kabinetsleden die de vorst adviseren als leden van de Privy Council, en door het vermogen om rechtstreeks macht uit te oefenen als leiders van de Overheidsinstanties.

De minister-president kiest de overige ministers.

Het parlement

Het parlement van het Verenigd Koninkrijk van Groot-Brittannië en Noord-Ierland is het hoogste wetgevende orgaan in het Verenigd Koninkrijk. Het Parlement, gevestigd in Westminster, Londen, heeft de ultieme macht over alle andere politieke organen in het VK. Het Britse parlement heeft het Westminster-systeem uitgevonden, een parlementaire democratie die tot op de dag van vandaag het meest gebruikte politieke systeem in de wereld is de wereld.

Het parlement bestaat uit twee kamers

• House of Lords - Bovenhuis. Omvat twee verschillende soorten leden: de Lords Spiritual (de senior bisschoppen van de Church of England) en de Lords Temporal (leden van de Peerage), waarvan de leden niet worden gekozen door de bevolking in het algemeen, maar worden benoemd door de Soeverein op advies van de premier.
• Lagerhuis - Lagerhuis. De leden worden om de vijf jaar democratisch gekozen. De koningin is de derde component van de wetgevende macht, hoewel haar rol grotendeels ceremonieel is.

De twee huizen ontmoeten elkaar in afzonderlijke kamers in het Palace of Westminster (algemeen bekend als de Houses of Parliament). Alle ministers, inclusief de minister-president, zijn lid van het Lagerhuis of, minder vaak, het Huis van Lords, en zijn daardoor verantwoording verschuldigd aan de respectieve takken van de wetgevende macht.

Wet en de Magna Carta

Engels recht is het rechtssysteem van Engeland en Wales. Het is gebaseerd op het gewoonterecht en werd geëxporteerd naar landen van het Gemenebest. Dit betekent dat rechters zitting hebben in rechtbanken om over zaken te beslissen, waarbij ze hun gezond verstand en kennis van juridische precedenten ( stare decisis ) toepassen op de feiten die voor hen liggen. Beslissingen in het Hooggerechtshof van het Verenigd Koninkrijk zijn bindend voor elke andere rechtbank.

Engeland en Wales zijn constituerende landen van het Verenigd Koninkrijk, dat lid is van de Europese Unie. Het EU-recht maakt dus deel uit van het Engelse recht. De Europese Unie bestaat voornamelijk uit landen die het burgerlijk recht hanteren en dus is het burgerlijk recht system ook in Engeland in deze vorm.

De oudste geschreven wet die momenteel van kracht is, is de Distress Act, onderdeel van het Statuut van Marlborough, 1267. Drie secties van de Magna Carta, oorspronkelijk ondertekend in 1215, zijn een mijlpaal in de ontwikkeling van het Engelse recht. Dit Engelse handvest, ook wel Magna Carta Libertatum genoemd , blijft in de wetboeken van Engeland en Wales staan.

feesten

Aan het begin van de twintigste eeuw was het Engelse politieke toneel in handen van de Whigs en de Tories.

• Whigs - Toonaangevende aristocratische dynastieën die zich inzetten voor de protestantse opvolging. Kreeg steun van opkomende industriële belangen en rijke kooplieden. Evolueerde in de Liberale Partij (die later fuseerde tot de Liberale) democraten).
• Tories - Geassocieerd met de landadel, de Kerk van Engeland en de Kerk van Schotland. Geëvolueerd naar de conservatieve partij.

Meer losse allianties dan politieke partijen zoals vandaag, deze groepen waren de wortel van moderne partijen.

De Kiescommissie zet de gegevens van partijen op een rij.

Grote politieke partijen tegenwoordig

• Conservatieve Partij - Centrumrechtse partij. Drie algemene categorieën: The Thatcherite of Conservative Way Forward, One Nation Conservatives en Cornerstone Group.
• Liberaal-democraten - Radicaal centristisch en sociaal progressief. De Libdems steunen een grotere Europese integratie.
• Werk Partij - Centrum-links, historisch verbonden met vakbonden.
• Democratische Unionist Party - Hardline Unionistische partij in Noord-Ierland.
• target="_blank">Scottish National Party - Centrumlinkse partij voor Schotse onafhankelijkheid.
• Plaid Cymru - Centrum-linkse partij in het voordeel van de onafhankelijkheid van Wales.
• Sociaal-Democratische en Arbeiderspartij - Centrum-linkse, Ierse nationalistische partij.
• Alliance Party of Northern Ireland - Liberale partij in Noord-Ierland Ierland dat tot doel heeft de sektarische verdeeldheid tussen katholieken en protestanten te doorbreken.
• Groene Partij van Engeland en Wales - Over het algemeen sociaal-democratische, milieuactivistische partij.
• UK Independence Party - Eurosceptische, libertaire conservatieve en populistische partij die voorstander is van terugtrekking uit de Europese Unie.
• Brits Nationale Partij - Extreem-rechts, tegen immigratie.

Kiessysteem: First Past the Post

Het Britse verkiezingssysteem is " First Past the Post ". Dit systeem, afgekort als FPTP of FPP, werkt door een verkiezing gewonnen door de kandidaat(s) met de meeste stemmen. De winnende kandidaat hoeft niet de absolute meerderheid van alle uitgebrachte stemmen te behalen. Dit kiesstelsel laat kleine partijen in het VK in het nadeel. Het staat wel partijen toe met concentraties van aanhangers in de samenstellende landen om tot bloei te komen (in 2011 werd een door de Libdems verdedigd referendum gehouden om te beslissen of dit systeem zou moeten worden gewijzigd in de alternatieve stemming - AV, waarmee de kiezer een tweede stem kan geven voorkeuren; het voorstel werd verworpen).

Politiek in Engeland in de afgelopen tien jaar

Op 6 mei 2010 vonden algemene verkiezingen plaats, waarbij de liberaal-democraten minder zetels behaalden dan bij de vorige verkiezingen, en de conservatieven eindigden als de grootste partij, met 306 zetels, maar niet genoeg om de meerderheid te halen. Uiteindelijk kwamen de liberaal-democraten en conservatieven overeen om een coalitieregering te vormen onder leiding van Cameron, die op 11 mei premier werd.

In december 2011 creëerde Cameron controverse toen hij zijn veto uitsprak over wijzigingen in het Verdrag van Lissabon (onderhandeld op een EU-top) die de economische integratie tussen de EU-landen zouden vergroten. Zijn besluit zette het coalitiepartnerschap van de conservatieven met de liberaal-democraten onder druk en was... bekritiseerd door vice-premier Clegg.

Op 18 september 2014 werd in Schotland een referendum gehouden over onafhankelijkheid. Op de verkiezingsdag ging ongeveer 85% van de geregistreerde kiezers naar de stembus en versloeg het referendum, waarbij ongeveer 55% "nee" stemde en ongeveer 45% stemde "ja".

In 2015 werden nieuwe verkiezingen gehouden in het VK, waar Cameron en de conservatieven de opiniepeilingen verrasten met 331 zetels (24 meer dan in 2010), genoeg om een meerderheidsregering te vormen zonder de deelname van de liberaal-democraten. De Libdems-partij stort in elkaar en haar vertegenwoordiging zakt van 57 naar 8 zetels, wat Clegg's ontslag noopt.

Na de overwinning, terwijl de Brexit erg populair is in zijn eigen partij, kondigde Cameron de organisatie van een referendum op 23 juni 2016 en dat hij campagne zou voeren om in de EU te blijven. De campagne om de EU te verlaten werd geleid door de voormalige burgemeester van Londen, Boris Johnson (huidige premier).

Brexit en Theresa May

Op de dag van het evenement, 52% van de kiezers koos ervoor om de EU te verlaten en werd het eerste land dat het lidmaatschap verliet. Als gevolg hiervan kondigde Cameron zijn voornemen aan om af te treden als premier. De Conservatieve Partij noemde Theresa May de nieuwe partijleider "met onmiddellijke ingang" effect."

Medio april 2017 riep mei op tot plotselinge parlementsverkiezingen die gepland waren voor de volgende 8 juni. Tijdens de verkiezingen bezorgden kiezers de conservatieven een grote tegenslag en Theresa May zag de wetgevende meerderheid van haar partij verdwijnen, terwijl Labour 29 zetels behaalde om in totaal 260 zetels te overtreffen.

Het voorzitterschap van May was gericht op het vertrekplan van de EU. Na meerdere keren te hebben gefaald in het verkrijgen van voldoende steun van conservatieven voor haar exitplan, trad May toe besprekingen met Labour-leiders over een mogelijk compromis, maar ook deze bleken vruchteloos. Na een weloverwogen beslissing kondigde ze op 24 mei aan dat ze zou aftreden als leider van de Conservatieve Partij.

Boris Johnson

Op 24 juli, Boris Johnson verving May als premier na een reeks stemmen door de parlementaire Conservatieve Partij. Hoewel de formele terugtrekking van Groot-Brittannië uit de EU was voltooid (en het VK officieel de EU verliet op 1 februari 2020), definitieve details met betrekking tot een nieuwe handelsovereenkomst tussen het VK en de EU moesten nog worden overeengekomen, en een overeenkomst wordt pas ondertekend op 24 december, 6 dagen voor de deadline van 31 december 2020.

Politiek systeem in Londen

Londen ligt in het centrum van het VK en Engelse politiek. Het parlement van het Verenigd Koninkrijk is gevestigd in Londen, evenals het ambtenarenapparaat, HM Treasury en de meeste officiële residenties van de monarchie.

De target="_blank">Burgemeester van Londen wordt gekozen door inwoners van Londen. Dit moet niet worden verward met de burgemeester van de stad Londen, wiens belangrijkste rol het is om een ambassadeur te zijn voor alle in het VK gevestigde financiële en professionele diensten.

De regering van Londen heette voorheen Greater London Council. De GLC werd ontmanteld door Margaret Thatcher. Maar in 2000, een De regering van Londen werd hersteld met de oprichting van de Greater London Authority (GLA), in de volksmond bekend als City Hall, door de regering van Tony Blair. De nieuwe City Hall (London House) is een opvallend gebouw aan de Theems (in de vorm van een glazen bol naast de Tower Bridge op de zuidelijke oever) en het hoofdkwartier van de GLA. Deze nieuwe autoriteit bestond uit een rechtstreeks gekozen burgemeester en een vergadering van Londen. Londen was ook erkend als een van de negen regio's van Engeland.

Ken Livingstone (PvdA) werd verkozen in 2000 en bekleedde deze functie tot zijn opvolging door Boris Johnson (Conservatieve Partij) in 2008. Het kantoor wordt momenteel bekleed door Sadiq Khan (PvdA) partij) die op 6 mei 2021 werd herkozen voor een tweede termijn.

Diensten Aanbevolen