Volgens de grondwet van 1948 wordt de wetgevende macht berust bij een tweekamerstelsel, bestaande uit de 630-lid Kamer van Afgevaardigden, dat in de volksmond gekozen en de Senaat, die bestaat uit 315 leden die gekozen worden door de regio, plus 11 leden van het leven. De kamer is het des te belangrijker lichaam. De raad van ministers, geleid door de premier, is de uitvoerende van het land, maar moet het vertrouwen van het parlement. Het staatshoofd is de president, gekozen in een gezamenlijke zitting van het parlement. Het land is verdeeld in 20 regio's, die zijn onderverdeeld in totaal 94 provincies. 20 streken van het land hebben ook de parlementen en regeringen met beperkte bevoegdheden. In 1989 werd de Italiaanse rechterlijke macht aanzienlijk werd gewijzigd, waardoor cross-onderzoek van getuigen en het vermoeden van onschuld van de zijde van de verweerder.

In 1983 werd de eerste republiek van socialistische geleide coalitie aan de macht kwam onder premier Bettino Craxi. De voortdurende traagheid van de economie veroorzaakt Craxi naar een ander instituut bezuinigingsmaatregelen, waarbij de belasting verhoogt, onderbrekingen van de dienstverlening, en de loonaanpassingen inbegrepen. Craxi heeft de regering vier jaar lang, totdat hij zijn ontslag in 1987 en werd vervangen door de christen-democraat Giovanni Goria. Ciriaco De Mita geslaagd Goria in 1988, en werd zichzelf opgevolgd in 1989 door Giulio Andreotti, die op de leeftijd van 70 werd premier voor de zesde keer. In 1991 heeft de Italiaanse communistische partij veranderde haar naam in de Democratische Partij van Links. In de verkiezingen van 1992 de christen-democraten nauwelijks behielden hun coalitie met de socialisten, de liberalen en de sociaal-democraten. Socialistische Giuliano Amato werd uitgeroepen tot premier.

Corruptie sondes, begonnen in 1992 en onder leiding van Amato, leidde tot de arrestatie van honderden zakelijke en politieke cijfers en het onderzoek van vele anderen, waaronder een aantal partijleiders en oud-premiers. In 1993 Premier Amato ontslag genomen en Carlo Azeglio Ciampi, hoofd van de centrale bank van Italië, volgde hem op. Daarnaast staat de wetgeving grotendeels eindigend evenredig vertegenwoordiging in het parlement werd aangenomen. De christen-democratische partij veranderde haar naam aan de Italiaanse Partido Popular in 1994, maar na een splitsing in 1995, de centrum-rechtse factie werd de Verenigde christen-democratische partij.

In de nieuwe verkiezingen in Maart 1994, een coalitie van conservatieven en neofascists won een meerderheid in het parlement. Industrieel miljardair Silvio Berlusconi van het pas opgerichte conservatieve partij Forza Italia werd premier, maar zijn coalitieregering uiteengevallen in december werd opgevolgd door een niet-politieke centrum-linkse regering onder leiding van Lamberto Dini, en vervolgens, na de verkiezingen in april 1996, door een centrum-linkse regering onder leiding van Romano Prodi, dat onder meer de Democratische Partij van Links. Na een reeks van veranderingen over bezuinigingsmaatregelen getroffen voor te bereiden op de Europese economische unie, Prodi regering stortte in oktober 1997. Massimo D'Alema, van de Democratische Partij van Links, werd premier als hoofd van een nieuwe coalitieregering (Ulivo's coalitie), dat zeven politieke partijen opgenomen. Na 2 jaar leidt de regering, het beheer van het land met economische strengheid en uiteindelijk in aanmerking komen voor de join Europese valuta (Euro), Amato opgevolgd als premier. Maar de regering bleef populair en, nogmaals, Forza Italia won de verkiezingen in mei 2001 en werd premier Silvio Berlusconi.

Parlement noemde voormalig premier als president Ciampi mei 1999, ter vervanging van Oscar Luigi Scalfaro, die hield de functie sinds 1992.

Diensten Aanbevolen