Historia Filipin

Filipiny została odkryta przez Ferdynanda Magellana w dniu 16 marca 1521 roku i został nazwany na cześć hiszpańskiego króla Filipa. To zaczęło hiszpańskiego kolonialnego regułę, która trwała przez ponad 300 lat. Zgodnie z Hiszpanami, Filipińczycy doświadczyli ucisku i niesprawiedliwości. Wywołało to ogromny niepokój co spowodowało rewolucję i osłabioną regułę hiszpańskiej.

W 1898 roku, Hiszpania toczyła wojnę Ameryce. Ten zakończył się w hiszpańskiej klęsce i Hiszpania zrzekła Filipiny do Ameryki poprzez traktatu paryskiego. Filipińczyk ludzie nadal niechęć swoją nową kolonizatora i tęsknił za niepodległością. Doprowadziło to do wybuchu wojny amerykańsko-filipiński, który udał się od 1899 do 1902 roku Amerykanie wygrali, ale w końcu przyznane suwerenność narodu filipińskiego. W marcu 1934, Filipiny uzyskał samorząd jako Commonwealth Stanów Zjednoczonych Ameryki.

W dniu 2 stycznia 1942 roku japońscy najeźdźcy zajęli Manila i resztę Filipinach. Następujący japońska inwazja, II Rzeczpospolita była instated z dr Jose P. Laurel jako prezydenta. Republika ta była jeszcze pod rząd lalek japońskich rządów.

Generał Douglas MacArthur i jego siły wylądowały w Leyte do walki na japońskich najeźdźców 24 października 1944. To służył jako prekursor do wyzwolenia kraju z Japonii. Filipiny uzyskały pełnej niepodległości w lutym 1945 roku.

Kolejnych prezydentów otrzymali zadanie przeprowadzenia starania odbudowy kraju: Manuel Roxas (1946-1948), Elpidio Quirino (1948-1953), Ramon Magsaysay (1953-1957), Carlos P. Garcia (1957-1961), Diosdado Macapagal (1962-1965) i Ferdinand E. Marcos (1966/86).

Prezydent Ferdinand E. Marcos ogłosił stan wojenny w dniu 21 września 1972 roku Mieszkaliśmy w mocy, dopóki nie został obalony przez rewolucja różańcowa w dniu 25 lutego 1986. Corazon Aquino został zaprzysiężony na prezydenta (1986/92) i była pierwszą kobietą prezydent Filipin. Administracja Aquino wierzył w rządzie z, przez i dla ludzi. W związku z tym, jej podawanie ten fragment nowej konstytucji.

Gdy termin Aquino skończyła, Fidel Ramos (1992-1998) udało się jej. On przewidywał Nowouprzemysłowione Filipiny na przełomie XIX i XX wieku. Jego wizja była wyrażana w Filipiny 2000 programu społeczno-gospodarczego, który upoważnionej Filipińczyków być konkurencyjna w skali globalnej. Program ten był szeroko powodzeniem i była jedną z największych spadków administracji Ramos.

Po Ramos 'Termin, Joseph Estrada został wybrany do biura z ogromnym wsparciu ze strony mas. Jego administracja ustanowił Angat PINOY 2004 programu społeczno-gospodarczego. Program koncentruje się na ożywienie gospodarcze i bardziej sprawiedliwy dystrybucja zasobów kraju. Jednak zaledwie dwa lata do prezydentury, Estrada został zmuszony do ustąpienia przez innego rewolucja różańcowa. Gloria Macapagal-Arroyo, a następnie wiceprezes wziął przysięgę w dniu 20 stycznia 2001 roku i stał się 14 th Prezydent Rzeczypospolitej.

Jej podawanie ustanowił zdecydowanego programu Rzeczypospolitej, agenda Dziesięciopunktowy zarządzania w celu doprowadzenia do postępu i zmniejszenia ubóstwa. Gloria Macapagal-Arroyo serwowane od 2001-2010.

Podczas Maj Wybory 2010, Benigno Aquino III wygrał i został zaprzysiężony jako 15 ^th Prezesa Filipiny. Celem jego administracja była na Tuwid NA Daan, kampanii przeciwko korupcji, które trwa aż do chwili obecnej. Jego kadencja kończy się w 2016 roku.

Historia Manili

Podczas 13. wieku, Manila było grodzisko z jego dzielnic handlowych w pobliżu ujścia rzeki Pasig. Zgodnie z zasadą Malajskiego, oficjalna nazwa miasta był Seludong / Selurung. Jednak miasto stało się znane jako Maynila swoim mieszkańcom tagalog powodu kwitnienia mangrowe Nila rosnącej na brzegach Manila Bay.

Miasto stało się stolicą Hiszpanii podczas jego rządów kolonialnych Filipin. siedziba rządu hiszpańskiego znajdował się w obrębie starych murów obronnych Manila (obecnie znany jako Intramuros, tłumacząc się "w murach"). Ściany zostały skonstruowane tak, aby chronić miasto przed rebeliantami filipińskich i utrzymać najeźdźców w zatoce. To nie zatrzymać Filipińczyków tworzeniu społeczności poza murami Manila. Miasto stało się ośrodkiem handlu Manila-Acapulco Galleon, przynosząc towarami z Ameryki do Azji Południowo-Wschodniej.

Manila został na krótko zajęte przez Wielkiej Brytanii (1762-1764), jak część wojny siedmioletniej i pozostał stolicą Filipin pod tymczasowym brytyjskiego gubernatora. Jednak podpisanie traktatu paryskiego spowodowało przywrócenie Manila do Hiszpanii. W 1832 roku miasto zostało otwarte dla handlu zagranicznego oraz Handel kwitł z otwarciem Kanału Sueskiego w 1869 roku.

W 1890, Manila stał się ośrodkiem ruchów anty-hiszpańskich. Z Hiszpanami realizujące filipińskie patriota José Rizal w Bagumbayan grudnia 1896 roku, rewolucja całorocznej rozpoczął się. Hiszpańska flota została pokonana w Manila Bay w dniu 1 maja 1898 przez wojska amerykańskie. Miasto poddał a Manila konsekwencji stał się siedzibą administracji Stanów Zjednoczonych w czasie jego rządów na Filipinach.

Po wybuchu II wojny światowej out, Manila został ogłoszony miastem otwartym i zostało zajęte przez japońskich okupantów w styczniu 1942 roku znaczna część miasta została zniszczona podczas bitwy o Manila, bitwę pomiędzy wspólnymi siłami Filipin i USA przeciwko japońskim odzyskać Miasto. Spowodowało Manila stając się drugim najbardziej zniszczone miasto na świecie po Warszawie w czasie II wojny światowej.

Manila stał się stolicą niepodległej Republiki Filipin. Miasto po raz kolejny znany jako Perła Orientu po wysiłkach odbudowy. pierwszy wybrany burmistrzem miasta był Arsenio Lacson (1952-1962), a następnie przez Antonio Villegas (1962-1971), a następnie Ramon Bagatsing (1972/86). Te trzy burmistrzowie byli znani ze swych długich kadencje jak Manila burmistrzowie, ale najważniejsze dla ich znaczący wkład w rozwój i postęp miasta.

Manila doświadczył szybkiego wzrostu w 19 ^wieku, który pomógł stworzyć go jako głównego ośrodka gospodarczego aż do chwili obecnej.

Usługi Partnerskie