In de oudheid, kolonisten uit het oude Griekenland gevestigde diverse stad koninkrijken tussen 750 voor Christus en 475 voor Christus in Kourion, Soloi, Lapithos, Pafos, Salamis en Marion, het starten van de golf van Griekse invloed op het eiland Cyprus. Het eiland groeide rijken een nd ging een klassieke tijdperk waarin het werd op zijn beurt op zijn beurt door de Assyriërs, Egyptenaren en Perzen regeerde. Deze Classic Age eindigde met de dood van Evagoras, koning van Salamis, in de handen van de Perzen in 381 voor Christus.

Cyprus werd opnieuw ingewijd aan het hellenisme door Alexander de Grote toen hij de controle over de stad koninkrijken in 333 voor Christus, hoewel het later werd afgestaan ​​aan Ptolemaeus van Egypte en vervolgens overgenomen door het Romeinse Rijk genomen in 58 voor Christus. Tijdens deze periode van het eiland genoten van relatieve vrede en welvaart, en veel r esidents omgezet van het heidendom tot het christendom.

Toen Rome werd verdeeld, werd Cyprus een deel van de machtige Byzantijnse Rijk tot gouverneur Isaak Komninos verklaarde zich keizer van Cyprus en besloot aan te vallen Koning Richard van Engeland. Deze actie eindigde met Richard de overname van het eiland en vervolgens te verkopen aan de Tempeliers, die vervolgens doorgegeven aan de onteigende koning van Jeruzalem, Guy de Lusignan.

Cyprus ging toen een periode van voorspoed, maar onrust begon te brouwen onder de orthodoxe Grieken, die technisch gezien vrij zijn om hun godsdienst uit te oefenen waren, maar moest uitstellen en hulde te brengen aan een rooms-katholieke administratie. Velen trokken zich terug in de bergachtige gebieden van het eiland op dit moment om de zittende regering te ontsnappen.

Genua en Venetië richtten hun aandacht op Cyprus in de 15e eeuw en vochten om de controle van de grote steden. Genua in beslag genomen Famagusta en hield het bijna 100 jaar, maar het eiland werd uiteindelijk afgestaan ​​aan Venetië voordat ze uiteindelijk vallen op de uitbreidende Ottomaanse Rijk in de 1570s.

Na eeuwen van Ottomaanse overheersing, Turkije en Groot-Brittannië een overeenkomst getekend in 1878 over de voorwaarden dat Turkije soevereiniteit over Cyprus zou behouden, maar Groot-Brittannië op de administratie van het eiland zou nemen, aangezien Groot-Brittannië had een strategische positie in het Midden-Oosten om een ​​oogje op de Levant en de Kaukasus te houden.

Tijdens de Eerste Wereldoorlog, Groot-Brittannië verklaarde ronduit controle over het eiland, een regel die formeel door de Treat van Lausanne in 1923. Het werd erkend Griekse bevolking uitgegaan dat Groot-Brittannië zou helpen hen uiteindelijk vereniging met het Griekse vasteland te bereiken (de beweging voor een Cypriotische en Griekse vereniging werd aangeduid als "enosis"), zodat ze de Britse overheersing verwelkomd, maar Turks-Cyprioten een hekel aan de greep van Brit ish kolonisatie.

Een pro-enosis beweging een stroomversnelling in de jaren 1950 met de oprichting van de Nationale Organisatie voor de Cypriotische Struggle (Ethniki Organosi tou Kypriakou Agona). De organisatie verantwoordelijk voor een reeks aanslagen op de Britse regering en alle andere tegenstanders van enosis.

Griekenland en Turkije verhoogden hun betrokkenheid bij het eiland en terwijl de Grieken vochten voor enosis, de Turkse zijde vochten voor een verdeling van het eiland.

In 1959, het Grieks Cypriotische religieuze leider aartsbisschop Makarios III een ontmoeting met de Turks-Cypriotische leider Faisal Kucuk in Zürich, samen met Griekse en Turkse leiders en vertegenwoordigers van de Britse regering, met het oog op de Cypriotische onafhankelijkheid te bespreken, zo lang als de nieuw gevestigde natie overeengekomen niet in politieke of economische unies met Turkije of Griekenland aan te gaan, of worden opgedeeld. Na een oorlog 4 jaar en tal van vergaderingen en verdragen, Cyprus eindelijk volledige onafhankelijkheid van Groot-Brittannië in 1960.

Diensten Aanbevolen