Argentinië

De naam van Argentinië is afgeleid van het Latijnse argentum (zilver). Het eerste gebruik van de naam Argentinië kan terug naar het worden getraceerd eerste reizen gemaakt door de Spaanse en Portugese veroveraars naar de Río de la Plata wat betekent "Silver River", op de eerste jaren van de 16e eeuw. Europese ontdekkingsreizigers arriveerden in 1516. Spanje is een permanente kolonie op de site van Buenos Aires in 1580, en de Onderkoninkrijk van de Río de la Plata werd opgericht in 1776. Dit gebied is grotendeels een land van Spaanse immigranten en hun nakomelingen, beter bekend als criollos, en anderen van inheemse culturen en van de nakomelingen van Afrikaanse slaven, aanwezig in significante aantallen. Een derde van de Koloniale tijdperk kolonisten verzameld in Buenos Aires en andere steden, andere wonen op de pampa's als Gauchos. Inheemse volkeren bewoond veel van de rest van Argentinië.

Buenos Aires

Vanaf de begindagen, Buenos Aires afhankelijk van de handel. Tijdens het grootste deel van de 17e en 18e eeuw, Spanje drong erop aan dat alle handel naar Europa passeren Lima, Peru, zodat de belastingen kunnen worden geïnd. Deze regeling gefrustreerd de handelaars van Buenos Aires, en een bloeiende smokkel industrie ontwikkeld. Sensing deze gevoelens, Karel III van Spanje geleidelijk verminderd van de handel beperkingen en ten slotte verklaarde Buenos Aires een open poort in de late 1700s. Britse troepen aangevallen Buenos Aires twee keer, in 1806 en 1807, maar beide keren werden afgestoten door lokale milities. Uiteindelijk, op 25 mei 1810, terwijl Spanje zich bezighield met de Spaanse Onafhankelijkheidsoorlog en na een week van overwegend vreedzame demonstraties, de burgers van Buenos Aires met succes verdreven de Spaanse onderkoning en een voorlopige regering. Formele onafhankelijkheid van Spanje werd verklaard in 1816.

Tijdens het grootste deel van de 19e eeuw, de politieke status van de stad bleef een gevoelig onderwerp. Het was al hoofdstad van de provincie Buenos Aires, en tussen 1853 en 1860 was het de hoofdstad van de afgescheiden staat van Buenos Aires. De kwestie is uitgevochten meer dan eens op het slagveld, totdat de zaak definitief werd geregeld in 1880 toen de stad werd gefederaliseerd en werd de zetel van de regering, met de burgemeester benoemd door de president. In aanvulling op de welvaart die door de vruchtbare pampa's, spoorweg bouw in de tweede helft van de 19e eeuw steeg de economische macht van Buenos Aires als grondstoffen stroomde in zijn fabrieken. Buenos Aires werd een multiculturele stad die zich gerangschikt met de grote Europese hoofdsteden.

Een golf van buitenlandse investeringen en immigratie uit Europa na 1870 geleid tot de ontwikkeling van de moderne landbouw en een bijna heruitvinding van de Argentijnse samenleving en de economie, die leidt tot de versterking van een samenhangend staat. De rechtsstaat is geconsolideerd in grote mate door Dalmacio Velez Sársfield, waarvan 1860 Wetboek van Koophandel en 1869 Burgerlijk Wetboek, de basis gelegd voor statutaire wetten van Argentinië. Echter, de verovering van de woestijn in de jaren 1870 gedempte de resterende inheemse stammen in de Pampas en het zuiden van Patagonië en links 1300 inheemse dood. Argentinië steeg in welvaart en aandacht tussen 1880 en 1929, terwijl ontpopt zich als een van de 10 rijkste landen in de wereld, profiteren van een agrarische export geleide economie.

De beroemdste leider in de geschiedenis van Argentinië, generaal Juan Perón, werd verkozen tot president in 1946. Hij creëerde een grote tent beweging bekend als peronisme. Zijn vrouw, Evita was zeer populair en speelde een grote rol in de regering van Perón tot aan haar vroegtijdige dood in 1952. Buenos Aires is de bakermat van peronisme: de demonstratie van 17 oktober 1945 vond plaats in Plaza de Mayo.

Tijdens de ambtstermijn Perón, de lonen en arbeidsvoorwaarden aanmerkelijk verbeterd, het aantal verviervoudigd vakbond de werknemers, de overheid programma's toegenomen en stedelijke ontwikkeling is echter voorrang, de peso verloor ongeveer 70% van haar waarde uit begin 1948 tot begin 1950, en bereikte de inflatie 50% in 1951.Foreign beleid werd meer isolationistische en Perón geïntensiveerd censuur en repressie: loop van de tijd kwijt hij zich van vele belangrijke en capabele adviseurs, te bevorderen patronage. Op 16 juni 1955, een splinter factie van de marine bombardeerden de Plaza de Mayo gebied, het doden 364 burgers. Dit was de enige keer dat de stad werd aangevallen vanuit de lucht; dit evenement werd gevolgd door een militaire opstand die president afgezet Perón drie maanden later in 1955. Hij vluchtte in ballingschap, uiteindelijk woonachtig in Spanje.

Verkiezingen in 1958 brachten Arturo Frondizi naar kantoor. Frondizi genoot enige steun van de volgelingen Perón, en zijn beleid aangemoedigd nodig investeringen in energie en industrie, die beide werden Chalking tot omvangrijke tekort op de handelsbalans voor Argentinië. De militaire echter vaak verstoord en de resultaten waren gemengd. Frondizi werd gedwongen ontslag te nemen in 1962. Arturo Illia, verkozen in 1963, vastgesteld expansief beleid en bracht welvaart. Echter, om zijn pogingen ook Peronists in het politieke proces in de herovering van de macht van de strijdkrachten 'resulteerde in 1966 een staatsgreep. De economie groeide sterk, en inkomen armoede gedaald tot 7% in 1975, een record laag niveau.

Niettemin, politiek geweld begon te escaleren, en vanaf ballingschap, Perón vakkundig gecoöpteerd student en arbeid protesten, die uiteindelijk resulteerde in de oproep van de militaire regime voor vrije verkiezingen in 1973 en zijn terugkeer de Spaanse ballingschap. Perón stierf in juli 1974, waardoor zijn derde vrouw Isabel, de Vice President, om hem op te volgen in functie. Mevrouw Perón was gekozen als een compromis tussen rivaliserende facties peronistische die eens konden worden over geen andere running mate. Echter, het conflict tussen links en rechts-extremisten geleid tot chaos en financiële chaos en op 24 maart 1976, een coup d'etat verwijderd uit haar kantoor. De "vuile oorlog" resulteerde in 30.000 desaparecidos (mensen ontvoerd en vermoord door de militairen tijdens de jaren van de junta).

Politieke instabiliteit voortgeduurd tot in de jaren 1980, met een reeks korte termijn staatshoofden. Een recente leider, Raúl Alfonsín regering nam maatregelen om rekening te houden voor de "verdwenen", politieke gevangenen die waren ontvoerd en vermoord en hun lichamen geborgen in de Atlantische Oceaan. Hij heeft ook opnieuw ingesteld civiele controle over de strijdkrachten en geconsolideerde democratische instellingen. De leden van de drie militaire junta's werden vervolgd en veroordeeld tot leven termen. De buitenlandse schuld van het vorige regime, echter, liet de Argentijnse economie opgezadeld met de voorwaarden op te leggen door zowel de particuliere schuldeisers en het IMF, en de prioriteit werd gegeven aan het functioneren van de buitenlandse schuld ten koste van de openbare werken en binnenlandse krediet. Niet Alfonsín's voor het oplossen van verslechtering van de economische problemen die worden veroorzaakt hem te verliezen vertrouwen van het publiek. 1989 Na een monetaire crisis die resulteerde in een plotselinge en moordende 15-voudige sprong in de prijzen, liet hij kantoor vijf maanden te vroeg.

Na een 1993 overeenkomst, de Argentijnse grondwet werd gewijzigd naar Buenos Aires autonomie en ontbinding te geven, onder andere, het recht van de president te benoemen burgemeester van de stad (zoals het geval was geweest sinds 1880). Op 30 juni 1996, kiezers in Buenos Aires kozen hun eerste gekozen burgemeester. Dernière gouverneur Nestor Kirchner, een sociaal-democratische peronistische, tot president werd gekozen mei 2003 en tijdens het voorzitterschap Kirchner Argentina geherstructureerd zijn gebreke schuld met een steile korting (ongeveer 66%) op de meeste obligaties, schulden afbetaald met het Internationaal Monetair Fonds, opnieuw onderhandeld over contracten met nutsbedrijven en genationaliseerd sommige eerder geprivatiseerde ondernemingen. Kirchner en economen zijn, met name Roberto Lavagna, ook nagestreefd krachtig inkomensbeleid en openbare werken investeringen.

Argentinië heeft sinds genoten van economische groei, maar ondanks zijn populariteit, Nestor Kirchner verbeurd de 2007 campagne ten gunste van zijn vrouw senator Cristina Fernández de Kirchner. Zij werd de eerste vrouw verkozen tot president van Argentinië. Fabiana Ríos, een centrum-linkse kandidaat in Tierra Provincie del Fuego werd de eerste vrouw in de Argentijnse geschiedenis te worden gekozen gouverneur. President Cristina Kirchner, die ondanks een grote meerderheid in het Congres, zag omstreden plannen voor een hogere uitvoer van landbouwproducten belastingen verslagen door vice Voorzitter Julio Cobos verrassing tie-breaking stemmen tegen hen op 16 juli 2008. Na massale protesten agrarische en uitsluitingen van maart tot juli robuuste economische groei snel terug en dubbelcijferige inflatie enigszins versoepeld. De wereldwijde financiële crisis sinds gevraagd mevrouw Kirchner op intensivering van het beleid van haar man van staatsinterventie in onrustige sectoren van de economie.

Diensten Aanbevolen